Gedichte

Marquardt, Manfred
(aus: Nachgelassene Gedichte in Alemannisch)

In alte Gsichtre, do muesch läse,
in Runzle, Rünzeli, wie ime Buech.
Zwüsche de Zilete stoht 's Wäse.
Gang, lehr die Schrift un suech!

Luegsch lang gnueg iine, cha's dr gruuse.
Was goht uf sone Menschehut?
De lisisch bösi Wohret use
un saisch sie niemer lut:

Do lit e Liebi, dod, vergrabe,
dört glumst noh allewiil e Haß.
Wie Schatte sinkt e Hoffnig abe,
das Läbe, Liide n isch kei Gspaß!

Un d' Einsemkeit in tiefe Rünne
isch iinegfresse in däm Gsicht.
Un d' Auge sinn zwee leeri Brünne
un gänn vo nütmeh Bricht.

Meinsch 's chönnt e Wort vo Herze breiche,
aß Troscht um d' Schlöfi heelt
ne bitzli Freud, as letztis Zeiche
un Adjee vo de Welt?

 

Juni 2007