Gedichte

Brunner, Hans
E Fremde het mol zue mr gsait,
was mir an Wort zuem Muul uskeit,
cha uf dr Welt kei Mensch verstoh -
ich soll mol in e Dütsch-Kurs goh!

Mir schwätze Dialekt, wie mr des gwöhnt,
wenn s für e Fremde au usländisch tönt.
Uns isch des wurscht, bloß wär s nit eso toll,
me nimmt uns dewege nit für voll!

So wie mr schwätze, s lit klar uf dr Hand,
simmer gwappnet im badische Land.
Mit unsrem Dialekt, behaupt ich doo,
chönne mir viili Sproche verstoh!

Mir verstöhn d Elsässer und au d Hesse,
unsri Sprochchunscht chönnt me dra messe.
Und verstöhn d Schwizer und au d Schwobe,
des wär fascht e Grund zuem lobe.

Ebeso d Franke, d Bayer un d Sachse,
nit mol e Preus isch sprochlich uns gwachse.
Mr chönne o dütsch, in dr Schuel hämmer s glehrt -
as "Zweitsproch" isch des gar nit verchehrt!

Cha öbber numme die "hochdütschi" Sproch,
lit sii Wortschatz im Badner Land brooch.
Wie mir schwätze verstoht er d Hälfti nit -
aber mir ihn sprochlich jeder Zit!

As e Schriftdütsche uns besser verstoht,
sott er halt üebe bis es halt goht.
Wenn s em o schwer fallt, drüber tuet stöhne,
aber s "Alemannisch" as Fremdsprooch -
Sott me halt chönne!

November 2014