Gedichte

Epple, Bruno
Zmitts im November
näblets om ii, do stäcksch
im Duschter vu
onere Wolke
die fliegt it, die hockt
blindbruetig
uf Land un uf Leit
un druckt om allum.

Mit zueene Auge de Daag
vestickt schier
mag it wenns de Ziit ischt
vewache.

Bliib einwäg it all im Huus
gang usi, lauf
allszue im Wäg noo
hangufi is Feld.

Am beschte du
wosch it wos anigoot,
ohne e Ziil vor Auge
siehsch: wa noh ischt
ischt noh wie suscht nie:

der Bosche doo
funklet di aa mit
Pfaffehietle hagelvoll rot,

der schrundige Pfohl
wo di frooget: wa due
so elloonig,

am Hag dert hanget
in ere Spinne
dick ufgfädlete Perle im Netz,

on Bomm um de ander
wo dr vegege kunnt
eigesinnig
anizeichnet mit sim
gwaltige Ufbausch vu Äscht,

un iber de Acker hi
e schwarz ufgschreckts Gflatter
vu Rabe.

De Waald
nu no en Schatte vum Summer
dämmret di aa
wie e Weh, aber
nimm dr e Härz und
stell di:

Wa gäresch au all uf
sell wa kumme sott,
wa kunnt denn use us
allem wa gsi ischt,
wa hosch vu allem wa
ghett hosch?

De Waald
allno de gliich und
all andersch
wie de Luft wo
numme zruckkunnt und
doch all doo ischt.

Au du
all uus uf äbbes
anders, all der
vu geschtert,
aalt und it besser.

Fir wa
magsch di frooge
ischt alles wa ischt,
wa gsi ischt
soll des denn alls gsi si
und goot it alls
anen End
vors rät aagfange hot?

Im Näbel
du siehsch
ischt guet frooge,
etzt schnuuf und holl Luft
no vegoot wa bitter schmeckt
uf de Zunge.

Frooge wo om it blooget
suechet ko Sunne und
merk ders: iber Haberstopple
kunnsch au voraa.
Im Duft vum Näbel
wagst dr e Wise zue,
hinterem Hag de Schatte
vum ene Bomm, hinterm Bomm
kunnt e Huus,
usem Huus kunnt dr
wer woß
e Kind wo di aalacht
vegege.

November 1999