Gedichte

Ohm, Werner
Dr Summerflider blieht jo no;
ha gmeint gha, s sig scho umme,
un s det scho bol dr Winter cho -
jetz hör i d Immli summe!

D Bäum sin jo no mit Bletter voll;
es isch jo erscht September.
I frog mi, was mi Stimmig soll -
s isch jo noch nit Dezember!

Es blieht no mänggs, doch s wachst nümm viil;
s isch umme mit em Werde;
es isch d Natur scho noch am Ziil;
scho gheit s erscht Blatt zuer Erde.

Es git zwor all no warmi Dag,
doch chasch s scho dütlich spüre,
wenn d Sunne au no schiine mag,
si chunnt scho spöter füre.

Si goht au wider friehner furt;
de bruchsch scho ehnder zobe,
wie wenn si lenger schiine wurd,
aß nit so frirsch, e Tschobe.

Doch isch so schlimm das alles nit,
wie d’allweg jetz wotsch meine,
wil s viili schöni Däg no git,
un Schnee fallt au no keine.

 Im Gegedeil, chumm her un lueg:
Sihsch d Öpfel uf de Bäume?
Un Bire un vo allem gnueg,
so viil, aß meinsch, detsch träume.

Was s Johr dur alles gwachsen isch,
wird riif un chunnt zuem Trage,
un wenn e chlei weng dankbar bisch,
no darfsch di nit bechlage.

Es isch die beschti Zit im Johr;
s chunnt alles zuer Vollendig,
un mänggmol chunnt s dr fascht so vor,
als wär s eweng Verschwendig.
S isch glunge, wenn i das so sih -
d Natur hoch im September -
no denk i au eweng an mi:
S isch au bi mir September!

September 2000