Gedichte

Preusch-Müller, Ida
My Garten isch my ganzi Freud, my Troscht un au my Ploog.
I leg im stille alles das vergliichligen uf d Woog:
Der Spate, d Haue, s Buckelweh - was echt am schwerschte zieht?
E duftig schöne Bluemestrauß - e Vers vom gliiche Lied.

In grobe Scholle, winterhert, so lit der Bode do.
Denkwohl er wartet uf e Tau; bal sott der Früehlig cho.
Zmol ischs sowyt. My Spate pack i fescht mit baide Händ
und chehr un schmeuß mit Müeih un Not der Grund im ganze Gländ.

I hol der Reche. Syni Zäh, die chratze her un hi.
Schön dunkel, luck un bröslig fiin isch bal der Bode gsi.
Wie riselet er aim dur d Händ so chüehl, so guet, so gsund.
I säi un sag: "Gotts Name denn." Der Some fallt in Grund.

Wie winzig sone Chörnli isch, un jedes andrer Art.
Es wachst im ghaime, wurzlet a, e Chiime stupft ganz zart.
E Stengel chunnt, e Blättli dra, e Wunder tuet sich uf,
un alli Morge stand i dört un wart un freu mi druf.

Zwor goht au fremde Somen uf, isch bal wie d Pflänzli hoch;
dä freut aim nit. Dä bruucht kai pfleg und wachst un wildret doch.
Gras jäte heißts jetz. Liebi Zyt, wie duet der Buckel weh,
so Stund um Stund. Me süfzget uf: "s wär Zyt zuem Znüüni neh."

Jed Pflänzli freut sich, schaffsch em Luft un tränkschs, wenns durschtig isch.
Es dankt ders, wachst, un - aige Gmües isch chöschtli uf em tisch.
Wenn gar die erschte Blueme dört am Hag so farbig stöhn,
so nimmsch e Strauß in d Stube mit. Wie isch das doch so schön!

In jedem zarte Bluemegsicht, in jedem Chöpfli Chrut
gspüürsch Gottes Walte. Dank em still. En Amsle singt em lut.
Si sitzt im Dolder, hoch im Baum, un juublet, was si cha.
Wo sin jetzt Müeih un Schwaiß un Ploog? - My Garte mueß i ha.

Mai 2014