Gedichte

Kleis, Georg
Rich will i wäre, unn wänn i verreck!
                                       Het er gsäit.
Schaffe muäß mer, wänn mer zuä ebs
kumme will!
                                       Het er als gsäit.
Unn was i här gi, des hawi nimm!
                                       Des het er vielmol gsäit.
Schbände! Brot für die Welt! des dät grad
noch fähle, diä solle au ebs schaffe!
                                       Het er gsäit.
Wer git dänn mir ebs? Niämes!
                                       Het er als gsäit.
I will au gar nix von ebrem, i kumm
schun zuä ebs!
                                       Het er gsäit.
Wänn i so widderscht mach, drono hawis
ball gschafft!
                                       Het er sich gsäit.
Awer noni genuä, noch meh wot i han!
                                       Het er gsäit.
Wu viel isch, will viel hin!
                                       Het er gsäit.
Noch ä paar Jährle, no will i langsam
mache, no langts mer.
Unn no wot i läwe.
                                       Het er sich gsäit.
Awer no, wu er gmäint het, ‘s dät lange,
het er dr Löffl wäggworfe.
                                       Un no het ernix
meh gsäit.

Juli 1999