Gedichte

Arno Müller
(Die Grundstücksgrenze)

Im Räbberg obe schtoht ä Hitte,
do hän emol zwei Fräue gschtritte.
Diä eint het brialt: Dü läbsch mr z’leid,
andauernd dappsch mr iber’s Gschait.

Dia ander brialt: Dü bissig Lueder,
des Fäld isch gerbt vu mirä Mueder.
Därt, wu dü schtosch mit diene Bei,
schtoht scho sit hundert Johr dr Schtei.

Wir jo nit fräch, brialt’s Annekätter,
Dia Sach’, dia wird jo immer nätter!
Un während mer so geitscht un brialt,
het jedi noch em Markschtei gnialt.

Uf alle viare sin si gneit,
hän mit dr scheenschte Wärter gschpeit:
Dü Glüderi, dü alti Schees,
dü Gans, dü Dangelhammergfrees.

Immer greßer wäre d’Mieler,
un’s Echo härt mr z’ Wasewieler,
bis no ändlig noch zwei Schtunde
eini wirklig ebbis gfunde.

Do luag, brialt ‘s Kätter mit viel Gschrei,
un nottlet amme Ankerschtei.
Oh jähre nai, brialt ‘s Karolin
un dilbt mit ganz verzehrter Mien
so guat ‘s eu goht mit beide Händ
an ‘s Nochbers Hittefundamänt.

Zum guate Glick schtoht do nä Hitte,
dänn grad uf eimol fangt’s a schitte.
S Karolin un ‘s Annekätter
schälte iber’s Regewetter.

Sie hän sich mit em Kopfduach degglet
un sin vo Wuat in d’ Hitte gsegglet.
Was litt dänn do, duat ‘s Kätter froge
un luagt vrgelschtret uf dr Bode.

Do litt ä Girtel vu miem Maidli,
vu sienem nagelneie Kleidli.
O järe nai, brialt’s Karolin,
do litt miem Bua si Fiarerschien!

Was hän dia gmacht in däre Hitte?
S Kätter sait: Beschtimmt nit gschtritte.
Dia hän sich gärn, het ‘s Kar’lin gsait
un froge nit noch uns’rem Gschait.
Dia Fräue häre uf mit schtritte,
sie häre jetz scho d’ Glocke litte
un fraie sich scho uf dia Schtund,
wu des Vermege zämmekunnt.

August 2000