Startseite zum Kontaktformular Telefon zum Menü
Mitglied were

Gedichte

Alte Brotriwwel

Doris Haas-Schlegel
(aus: Alte Brotriwwel)

Wiä hät mer frier doch oäfach glebt,
wa hii gsi isch, des hät mer bäpt
un zemmägflickt un pflaschteret
un zemmändandklawaschteret.
Schee häts net bruchä si, doch ganz.
Mer hät halt g’schparet. Un d’ Bilanz
hät miäßä schtimmä uf dä Pfennig.
Mer hät guet g’hushaltet mit wenig!
Jeder war ä käwe Zangä.
S isch noch mä altä Schprichwort gangä:
„Mit villem konnt mer us,
mit wenig helt mer huus!“


Grombirä un än Bibeliskäs
mit Salz un Schnittlä dra, rächt räs,
oder gar en Hawerbrei
mit Ziwlä g’schmelzt, o heidenei
mit Schpelzä drin. Verkirnt bisch dra,
des essä war woeß niämet wa.
Häsch ghueschtet, gschbeibt,
bisch fascht verschtickt,
wenn so än Schpelz im Hals drin g’schtäckt.
So oefach hät mer z’ Mittag gessä
un isch ganz z’fridä zemmä gsässä.
Koen hät im g’ringschtä do dra denkt,
daß mer au mol mäckärä kennt.
Häsch onder dä Zitt Honger kett,
än Brotriwwel, gschtärg wiä ä Brett,
hät langä miäßä ohne Butter.
Der war friär s „Schtudentefutter“
.
Zum Trinkä hät’s nu Schprudel gei
beim Holznufziehä. Wer dort däbei
mitgholfä hät un uf dä Biine
noch bieget hät bis z’nacht om nine,
der hät än siäßä Schprudel kriägt,
damit ganz schnell dä Doscht verfliägt,
des jedes Johr oä oänzigs Mol
beim Holznufziehä mit äm Soal.

Hahnägold, Schpitzbohnäkaffee
un selwergsuächtä Kräutertee,
des hät mer tronkä jeden Dag.
Koä Widerred un au koä Klag
häts gei. Mer hät nint anders kennt.
D Schpitzbohnä hät mer selwer brennt.

Un häsch ämol an Rock verrissä,
hät än Hond in d Hosä bissä,
im Lompäsack isch des net glandet.
Dort drin häsch noch mä flickä gfahndet.
Häsch no ä passlich Fätzle gfondä,
no häsch de an dem Ziig verschondä.
Do wod än rächtä Schpatt drufgnait. -

Mir Kinder sin im Dreck romkeit,
hen d Schtrümpf verrissä, Fädä zogä
äd Knie dus khet, äd Ellebogä,
d Schtrompfrinkä usgliirät, verzogä.
Wiä sin mir uf dä Schtroß rumgflogä.
Häsch no des kabutt Ziig uszogä
dähoäm, kriägsch oäne riwerzogä!
Worom? - Mer hett ufbassä sollä!
Von wägä Neis im Ladä hollä,
älls hätt mer gschtopft un wieder glickt
un kunschtvoll wieder zemmägschtückt.

Im Sommer isch mer barfuäß gloffä.
Bisch manchmol amä schpitzä, schroffä
Schtoä nabträttä. D Zeä verschondä
hät mer. Hornhut, beese Schrondä
hät’s gei. Ä dicke Lederschwartä
in Feld un Wald, im Hof un Gartä
häsch kriägt ondä an dä Sohlä.
Bis im Herbscht war nint me gschwollä.
Im September - des häsch g’hasst -
häsch in koän altä Schuäh me basst.

Trotz ällem war’s ä scheene Zitt
im Gegäsatz von friär zu hit.

 

 

März 2008


Impressum Datenschutz