Gedichte
Am Kendlsbrunne
Rosa Karcher-Meier
(aus: Am Kendlsbrunne)
Ehr leäwi Lit, wer daengt noch drån,
an die vergånge Walt,
zöe ålder Zit, als Höü gemacht,
wü soo rår noch`s Gald,
wann`s kümm hall, schon morjeds freäji,
dummle schnall, fort met de Keäh.
Nüß uff d Måtte enn änere Reji,
vill senn geloffe, ånånder verbeji,
unn so wit mr no de Kopf enn d`Heh,
nix wü Lit unn Roß unn Keäh,
unn wann do d`Sonn erbaermli gschunne,
mr het geweßt, aeß get ä Brunne.
Wü´s Wåsser süfer unn so keähl,
trotz ållem Iffer soo ä Gfeähl;
voller Fräd het kenne låche,
wann`s Hamd vom Schwäß ä ångebåche.
Am Scheldbrattgråwe net wit devon,
wü d`Fresch quåke enn dunklem Ton,
Wer do gemajit unn d`Sans het gschleffe,
sich rummgedrajit, påår Teen gepfeffe,
wü schårf no het semm wedder ghöüe,
unn d`Schterch senn har unn ånne gflöüe,
hann Fresch gsöacht, de Hunger gschtellt,
met långe Feäß ehr Soll erfellt.
Wü esch die Zit, wü d`Kender ghorcht,
wann d` ålde Lit verzehlt vom Schtorch?
Emm Kendlsbrunne drenn verschdegglt,
die kläne Junge inngewegglt.
Het so ä Schtorch met sinnem Schnåwwl,
ohni Furcht ä Kend wü zåwwlt.
Hebbt`s ganz gemaechli met soo`me Gfeähl,
wann`s noch so schmachdi unn het gebreält.
Esch fort met gflöüe - wit durch ninn -
so emm Verdröve eärigs ninn
zöe junge Lit, het går nix gschejit,
wü z`Oowe Zugger nüß gelejit.
Lejit`s so schlöü no uff ä Kesse,
de Fröü noch enn de Föäß gebesse,
unn rumm no gschwaengt - was gesch, was heschde -
aer het gedaengt: so esch`s am beschde.
Wer dann ä soll se hole jetz?
Wü neärigs meh ä Schtorchenescht?
Well nemm so vill von derre Sort,
aeß helft ä Pill - unn d`Schterch senn fort!
Üßgedregglt schteht aer do,
nur d`Kåneggl ab unn zöe,
nur d`Fåsååne oder d`Vejl,
wer sich noch sonsch emm Wåld verschdegglt.
Nur die noch deän sich met emm masse;
d`Lit senn fort, aer esch vergasse.
Unn sit so salde Grås noch schteht,
wü hit die Walt nemm wäß wie`s geht,
deß ålsfort schpretze met dem Geft,
het ä die ganze Fresch verwescht.
Unn's And devon, deß esch - jetz horch:
Wü kenn Frosch, esch ä kenn Schtorch!
Emm Kendlsbrunne zöem Gedaenge,
wü Åld unn Jung het kenne trenge,
johrelang von noht unn wit,
emm gelt de Dånk fer ålli Zit.
Mai 2007
(aus: Am Kendlsbrunne)
Ehr leäwi Lit, wer daengt noch drån,
an die vergånge Walt,
zöe ålder Zit, als Höü gemacht,
wü soo rår noch`s Gald,
wann`s kümm hall, schon morjeds freäji,
dummle schnall, fort met de Keäh.
Nüß uff d Måtte enn änere Reji,
vill senn geloffe, ånånder verbeji,
unn so wit mr no de Kopf enn d`Heh,
nix wü Lit unn Roß unn Keäh,
unn wann do d`Sonn erbaermli gschunne,
mr het geweßt, aeß get ä Brunne.
Wü´s Wåsser süfer unn so keähl,
trotz ållem Iffer soo ä Gfeähl;
voller Fräd het kenne låche,
wann`s Hamd vom Schwäß ä ångebåche.
Am Scheldbrattgråwe net wit devon,
wü d`Fresch quåke enn dunklem Ton,
Wer do gemajit unn d`Sans het gschleffe,
sich rummgedrajit, påår Teen gepfeffe,
wü schårf no het semm wedder ghöüe,
unn d`Schterch senn har unn ånne gflöüe,
hann Fresch gsöacht, de Hunger gschtellt,
met långe Feäß ehr Soll erfellt.
Wü esch die Zit, wü d`Kender ghorcht,
wann d` ålde Lit verzehlt vom Schtorch?
Emm Kendlsbrunne drenn verschdegglt,
die kläne Junge inngewegglt.
Het so ä Schtorch met sinnem Schnåwwl,
ohni Furcht ä Kend wü zåwwlt.
Hebbt`s ganz gemaechli met soo`me Gfeähl,
wann`s noch so schmachdi unn het gebreält.
Esch fort met gflöüe - wit durch ninn -
so emm Verdröve eärigs ninn
zöe junge Lit, het går nix gschejit,
wü z`Oowe Zugger nüß gelejit.
Lejit`s so schlöü no uff ä Kesse,
de Fröü noch enn de Föäß gebesse,
unn rumm no gschwaengt - was gesch, was heschde -
aer het gedaengt: so esch`s am beschde.
Wer dann ä soll se hole jetz?
Wü neärigs meh ä Schtorchenescht?
Well nemm so vill von derre Sort,
aeß helft ä Pill - unn d`Schterch senn fort!
Üßgedregglt schteht aer do,
nur d`Kåneggl ab unn zöe,
nur d`Fåsååne oder d`Vejl,
wer sich noch sonsch emm Wåld verschdegglt.
Nur die noch deän sich met emm masse;
d`Lit senn fort, aer esch vergasse.
Unn sit so salde Grås noch schteht,
wü hit die Walt nemm wäß wie`s geht,
deß ålsfort schpretze met dem Geft,
het ä die ganze Fresch verwescht.
Unn's And devon, deß esch - jetz horch:
Wü kenn Frosch, esch ä kenn Schtorch!
Emm Kendlsbrunne zöem Gedaenge,
wü Åld unn Jung het kenne trenge,
johrelang von noht unn wit,
emm gelt de Dånk fer ålli Zit.
Mai 2007
