Gedichte

Gedicht fir gläini Emanze
Esther Strube, Furtwangen

Zwo Gaiße waide braf am Rai,
di ei isch groß, di ander gläi.
Mueder, säid uf zmols di Gläi, waisch i wir grad bsässe.
Worum miä mir Dag fir Dag di gliiche Schdoorze frässe?
Des isch so Kind, sunsch gids bees Blued,
underem Zuu num waide dued kai Gued.
Mueder, gugg derd ene, sälli faisse Hegge
miän aifach besser, wiä iseri Schdoorze schmegge.
I weddig aifach wisse nuu,
wiäs enedene schmegd fom Zuu.
Mueder, waisch, i wedds numol browiäre,
nuu en munzig gläine Siddeschbrung risgiäre.
Mäidli nai, i sag ders glii,
es dued en Schlag un du bisch hii.
for fufzig Joor scho häd mers d Mueder gsäid:
Mäidli hald! Fäddi Madde, gifdigi Waid!
Muder, i schliäf, i bin scho doo.
O gugg doch au, ich läb jo no.
Mueder kumm, s dued gar id wee.
Gugg wiä sin diä Madde schee.
Wiä gria un frisch sin do diä Hegge.
Kumm Mueder, loß ders au mol schmegge.
Doch d Mueder – sälli draud sich id.
Es kind hald sii ... mer wißds jo id ...
Un d Moral fon dere Gschiichd:
S wird niä gschäid, wer sich ewig fiichd.
Mer kaan sich Dag fir Dag femoorze,
frißd awl nuu di gliiche Schdoorze.

Februar 2007