Gedichte
De Mensch
Leonie Fehrenbach
(aus: Mundart-Wettbewerb 2004 von BZ/SWR/MSG)
De Mensch wohl denooch schdrebd im Lebe,
immer alles ufzuhebe.
Doch es isch meischdens gar nid gued,
wemmer so vieles sammle dued,
denn eines Tags wird er erkenne,
daß er sich vum Ballascht mueß drenne.
De Mensch beschliesst jetz zu endmischde,
lärt sini Schränk, Kummode, Kischde.
So schdoht er vor all denne Masse
vu Büecher, Nippes, Sammeltasse.
vu Dose, Vase – un er schdutzt - - -
so manches hed er nie benutzt.
De Mensch machd endlich doch noch wohr
was er verschobe so viel Johr.
„Weg mit dem Grueschd, s isch högschdi Zit!“
Doch ledschdenendes schaffd er s nit.
Un guckd mer mol genauer hie,
wird s meischde wieder drinne si.
April 2006
(aus: Mundart-Wettbewerb 2004 von BZ/SWR/MSG)
De Mensch wohl denooch schdrebd im Lebe,
immer alles ufzuhebe.
Doch es isch meischdens gar nid gued,
wemmer so vieles sammle dued,
denn eines Tags wird er erkenne,
daß er sich vum Ballascht mueß drenne.
De Mensch beschliesst jetz zu endmischde,
lärt sini Schränk, Kummode, Kischde.
So schdoht er vor all denne Masse
vu Büecher, Nippes, Sammeltasse.
vu Dose, Vase – un er schdutzt - - -
so manches hed er nie benutzt.
De Mensch machd endlich doch noch wohr
was er verschobe so viel Johr.
„Weg mit dem Grueschd, s isch högschdi Zit!“
Doch ledschdenendes schaffd er s nit.
Un guckd mer mol genauer hie,
wird s meischde wieder drinne si.
April 2006
